J.P. Soars & The Red Hots (US) |
club: The Maple artist: J.P Soars & The Red Hots |
© Rootsville 2017 |
review & photo: Marcel |
|
JP Soars is geboren in 1979 in California maar hij groeide op in Arkansas en speelt al van zijn 11e gitaar. De man is niet wat ze echt noemen een doordeweekse gitarist. Blues was in eerste aanleg niet echt zijn ding want hij zocht het meer in de hoek van Heavy Metal. Maar hij is ook net zo goed thuis in latin jazz als Gipsy Swing. Hij zegt over zichzelf: “Ik hou van Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan maar probeer niet als hen te spelen. Ik luister naar de mensen waar zij naar luisterden, zoals Albert King, Johnny Guitar Watson, T Bone Walker, Muddy Waters en Guitar Slim. Maar ik hou ook van Django Reinhardt en Louis Jordan.”
Soars startte furieus, met boogie en Rock ’n Roll om na twee nummers op de rem te gaan staan en een magnifieke ‘Minor Blues’ , in pure Django Reinhardt stijl, uit zijn gitaar te toveren. We zijn nog maar een tiental minuten ver en het eerste hoogtepunt van de avond is een feit. ‘So Many Times’ en ‘I’ve Been Down So long’ en het stevige ‘Where ‘d Stay Last Night’ worden ons in een topsaus, getrokken uit blues, texmex en rock ’n roll, opgediend alvorens J.P zijn “homemade two string cigarbox guitar” bovenhaalt en ons trakteert op een stevige boogie en het fantastische ‘Born In California, Raised in Arkansas’, een song die zowat in een notendop zijn levensverhaal vertelt.. Dan was het even tijd om op adem te komen en geloof mij vrij, het was nodige. De muziek van Soars en zijn gedrevenheid grijpen je echt bij de keel.
Na een korte pauze, net voldoende om wat Belgisch gerstennat te nuttigen konden wij ons opmaken voor ronde 2. Geloof mij vrij mensen, set twee greep je nog sneller naar de keel met nummers als ‘Deep Down In Florida’, het zeer jazzy gespeelde ‘Viper’, het swingende en op momenten zelf naar bigband neigende ‘Missing You Kissing’. Plots gingen we de gipsy tour op met ‘Lil’Mamacita’, een swingend latijns getinte Tussendoor kregen we zelf een nummer dat zeer naar surf neigde om de set af te sluiten met weerom enkele stomende nummers met de cigarbox guitar met als afsluitende song ‘Full Moon Night In Memphis’, de titeltrack van zijn laatste cd. Ik moet u er niet bij vertellen, dat ondertussen het dak van The Maple er was afgegaan. Gezien J.P. and friends ’s anderendaags heel vroeg het vliegtuig opmoesten, restte er slechts tijd voor één, meer dan verdiende, bisser en we kregen dan ook een superversie voorgeschoteld van ‘Gangster Of Love’. Hiermee was het doek gevallen over het laatste optreden van J.P. Soars & The Red Hots in onze contreien. Het was weer een puike prestatie van Ivan Bonne om deze mannen op zijn podium te krijgen, wat uiteindelijk resulteerde in een vol huis met niks dan tevreden bluesliefhebbers. Bedankt Ivan , topjob en tot een volgende keer. Hou alvast deze data vrij voor The Maple concerten met op 19 juni Johnny Mastro & Mama’s Boys, op 16 oktober Mike Morgan & Jim Suhler en op 27 november , niemand minder dan Johnny Rawls. Er vroeg bij zijn is de boodschap wan de keet zal gegarandeerd uitverkocht zijn. See you !!! Marcel.
|
In 2009 won hij samen met zijn Red Hots het prestigieuze IBC in Memphis met daarboven op de Albert King Award voor beste gitarist. Sean Carney bracht hem samen met Jimmy Tackery en de trein was vertrokken. Zijn eerste concert met Thackery resulteerde in de schijf ‘As Live As It Gets’ in 2013. Ondertussen bleek hij vorig jaar de revelatie te zijn op Blues Peer, en Ivan Bonne had het fantastische idee om de man naar Ertvelde te krijgen samen met Cleveland Frederick op de bas en Chris Peet aan de drums. Ik moet niemand vertellen dat The Maple weerom te klein was om de massa bluesliefhebbers te ontvangen. 
instrumentaal , waar we volop konden genieten van zeer hoogstaand gitaarwerk en een ongelooflijke drumsolo van Chris Peet. Laat ons eerlijk zijn, zijn ritmesectie is er eentje uit de duizend. Peet is een schitterende drummer en Frederick is de coole, onverzettelijke bassist die de lijnen uitzetten voor het werk van Soars. Een dikke pluim voor beide heren is hier zonder meer op zijn plaats.
